Kurs 2 – Kinesiology Taping – rozwijający

Liczba uczestników :10 /min./ – 20 /max./

osób Liczba godzin dydaktycznych /45 min/ 16 godzin – sobota i niedziela
koszt kursu: 1000.00 złotych / od osoby/

Kurs przeznaczony jest dla:

• Fizjoterapeutów
• Lekarzy medycyny i lekarzy stomatologów
• Studentów 3, 4 i 5 roku kierunku fizjoterapia

Ramowy program kursu

• Nawigacja w  Kinesiology Tapingu
• Testy przesiewowe dla górnej części ciała
• Testy przesiewowe dla dolnej części ciała
• Topografia mięśni  dla potrzeb Kinesiology Tapingu
• Leczenie blizn i bliznowców
• Testy ortopedyczne niezbędne do postawienia diagnozy funkcjonalnej

Cel kursu:

• Pogłębienie wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych stosowania aplikacji Kinesiology Tapingu  w różnych dysfunkcjach ciała człowieka

Umiejętności praktyczne uczestnika kursu:

• Stosowania aplikacji technikami mięśniowymi / mięśnie; psoas major, quadratuslumborum, ilocostalislumborum, obliqueabdominisexternus, internus, rectusabdominis, pectoralis major, minor, serratusanterior, teres minor, teres major, deltoidesanterior, middle, posterior, infraspinatius, trapeziusupper and middle and lower part, latissimusdorsi, longissimusthoracis, cervicis, vastusmedialis, lateralis, popliteus, intermedicusfemoris, tibialisanterior, flexordigitorumbrevis, adductores, piriformis, /
• Stosowania aplikacji technikami więzadłowymi / więzadła kolana, ścięgna Achillesa, stawu krzyżowo biodrowego, punkty spustowe, po złamaniu żeber/
• Stosowania aplikacji technikami powięziowymi /powięź lędźwiowa, aplikacja odchudzająca, zaburzenia perystaltyki jelit, po cholecystektomii blizny, łokieć tenisisty i golfisty, cieśń kanału nadgarstka, powięź mięśnia trójgłowego ramienia, nerw ramienny, nerw kulszowy, gęsia stopa, nerw trójdzielny, tylne usztywnienie podudzia /
• Stosowania aplikacji technikami korekcyjnymi/ aplikacje w ciąży, kończyn górnych i kończyn dolnych u dzieci i dorosłych, stabilizacja rzepki, zespół gęsiej stopy, terapia ciała Hoffy, korekcja typu I shape, korekcja rozluźnionej powięzi w okolicy bocznej kolana, łokcia/
• Stosowania aplikacji technikami limfatycznymi/ obrzęk limfatyczny po amputacji piersi, na tułowiu i ramieniu, kończyny górnej, kończyny dolnej, po urazach – „smagnięcie biczem”, po złamaniach, w zaburzeniach laktacji, ostry ból uda/
• Stosowania aplikacji technikami funkcjonalnymi/ opadająca stopa, niedowład ręki po udarze/

Uczestnik kursu otrzymuje:

• Zaświadczenie o odbytym kursie.
•  Książkę „ Dynamiczne plastrowaniepodręcznik Kinesiology Taping”.
• Materiały szkoleniowe w formie papierowej.
• Oryginalne japońskie rolki taśmy Kinesio tape / 2 szt./ oraz nożyczki.
• Organizator zapewnia, nieodpłatnie,  kawę, herbatę i wodę oraz ciastka podczas przerw kawowych.
• Uczestnicy kursu mogą skorzystać z bazy noclegowej  Centrum Szkoleniowego Profesora Zbigniewa Śliwińskiego w Garbiczu 17 gm. Torzym nad jeziorem Garbicz.

Opis – nawigacja w dynamicznym plastrowaniu:

• Identyfikacja afektowanego obszarupoprzez wywiad i badanie.
• Wykonanie testów przesiewowych związanych z afektowanymobszarem jako różnicowanie wywiadu i badania
• Potwierdzenie stanu afektowanego obszaru wynikami wykonanych testów przesiewowych
• Identyfikacja grup mięśniowych zaangażowanychw tworzenie afektowanego obszaru
• Wykonanie testów mięśniowych zaangażowanych w afektację obszaru
• Posumowanie wyników badań i wybór sposobu leczenia

Rozwiązywanie problemów w:

• bólach szyi , barku, łokcia, nadgarstka
• bólach biodra i pleców, kolana, kostki
• „Smagnięcie biczem”, urazy kręgosłupa szyjnego , „trzeszczenie” w szyi
• zamrożony bark, zdrętwienia , ścierpnięcia
• astma oskrzelowa, po amputacji piersi,
• mózgowe porażenie dziecięce , wady postawy , wady kolan i stóp u dzieci
• urazy w sporcie kwalifikowanym

Co to jest palpacja

Samo słowo palpacja pochodzi od łacińskiego słowa palpatio i znaczy„dotykać”. W określeniu palpacja, oprócz dotykania, zawiera się także akt odczuwania lub spostrzegania dotykanych miejsc. W tym rozumieniu słowo palpacja dotyczy nie tylko palców i rąk, lecz także umysłu. W czasie badania palpacyjnego terapeuta powinien koncentrować się na świadomym celu – innymi słowy musi być swoimi dłońmi. Znajomość anatomii musi być zintegrowana w odczuciu, że palce terapeuty odbierają sygnały z ciała pacjenta i przesyłają je do mózgu. Umysł terapeuty musi być otwarty na odczucia pochodzące z badanych struktur tkankowych pacjenta, a jednocześnie interpretować te odczucia rozumem wyposażonym w odpowiednią wiedzę.

Badanie palpacyjne ma dwa główne cele. Pierwszy z nich to zlokalizowanie obszaru działania. Drugi krok to ocena struktury docelowej.Pierwszym, i w rzeczywistości najważniejszym, celem dla początkującego terapeuty jest lokalizacja docelowego obszaru palpacji. Drugim, zdecydowanie odmiennym aspektem jest umiejętność odróżnienia docelowego obszaru od przylegających do niego tkanek. Wymaga to od terapeuty umiejętności zlokalizowania wszystkich granic struktury – zewnętrznych, wewnętrznych, przyśrodkowych, bocznych, a nawet powierzchownych i głębokich. Jeśli struktura docelowa jest położona płytko pod skórą, zlokalizowanie jej nie stanowi dużego problemu. Rzeczywiście, wyrostek łokciowy kości łokciowej lub mocno rozbudowany mięsień naramienny mogą być doskonale widoczne i zlokalizowane bez potrzeby dotykania ciała pacjenta. Jeśli jednak struktura docelowa jest położona głębiej, zlokalizowanie jej może stanowić problem.W przypadku, gdy struktura nie jest precyzyjnie zlokalizowana, nie może być w efekcie prawidłowo oceniona. Proces oceny może się więc rozpocząć dopiero po skutecznej lokalizacji struktury.Ocena wymaga interpretacji odczuć odebranych ze struktury poprzez palce terapeuty. Wymaga to świadomej znajomości cech struktury, jej rozmiaru, kształtu itp. Czy jest ona miękka? Czy jest obrzęknięta? Czy jest twarda i napięta? Wszystkie te czynniki muszą być wzięte pod uwagę w procesie oceny stanu struktury docelowej.Dzięki precyzyjnej lokalizacji i wnikliwej ocenie kondycji struktury poprzez dokładne badanie palpacyjne terapeuta jest w stanie nakreślić odpowiedni program leczenia, który może być skutecznie zrealizowany. Biorąc pod uwagę fakt, że palpacja to współpraca rąk i umysłu, niezwykle istotne jest, by umysł terapeuty miał wystarczającą ilość czasu, aby zinterpretować, odbierane za pośrednictwem palców, bodźce dotykowe pochodzące ze struktur tkankowych pacjenta.

Należy stosować odpowiedni nacisk. Jaka jest odpowiednia siła nacisku? Ponieważ palpacja jest ćwiczeniem percepcji bodźców, kluczowe jest, aby palce terapeuty były wrażliwe na znajdujące się pod nimi struktury tkankowe. Zalecenia dotyczące siły nacisku wahają się od 5 gramów do 4 kilogramów – pomiędzy tymi dwiema wartościami jest 800-krotna różnica! Jedną z metod zalecanych do ustalenia lekkiego nacisku jest uciskanie powiek – nacisk uznany za odpowiedni w tym miejscu jest odpowiedni w przypadku delikatnej palpacji. Jak duża siła nacisku jest uważana za zbyt dużą w przypadku głębokiej palpacji? Wiarygodną miarą jest obserwacja bladnięcia paznokci podczas palpacji. Ich zbladnięcie jest jednoznaczne ze zmniejszeniem wrażliwości palców na bodźce. Dlatego właśnie badanie palpacyjne musi być wykonywane powoli. Zbyt szybkie tempo ruchów lub chaotyczne przemieszczanie się po badanym obszarze uniemożliwiają skuteczną i świadomą palpację.Powszechne jest, iż nowi terapeuci używają zbyt małej siły nacisku. Prawdopodobnie wynika to z obawy o zdrowie pacjenta. Brak dogłębnej znajomości tkanek i budowy struktur podskórnych pacjenta wywołuje lęk przed możliwością uszkodzenia tkanek i sprawienia bólu.Można to porównać do wchodzenia do ciemnego pokoju. Jeśli nie widzimy przedmiotów znajdujących się w nim, czujemy lęk i obawę przed wejściem i poruszaniem się po pokoju. Jeśli jednak włączymy światło, bez trudu możemy się po nim poruszać. Nauka anatomii jest jak włączanie światła. Gruntowna wiedza z zakresu anatomii poparta praktycznym doświadczeniem zmniejsza te obawy, zastępując je pewnością. Może także zdarzyć się odwrotna sytuacja, gdy część terapeutów stosuje zbyt dużą siłę nacisku, nie biorąc pod uwagę odczuć pacjenta. W przypadku gdy z powodu zbyt dużej siły nacisku wywołującej ból pacjent napina badany mięsień, precyzyjna ocena stopnia napięcia tego mięśnia nie jest możliwa. W związku z tym nacisk wywołujący napięcie mięśni jest uważany za zbyt duży.Optymalna siła nacisku to siła, która jest odpowiednia w zaistniałych okolicznościach. Część pacjentów odczuwa dyskomfort w przypadku zastosowania zbyt dużego nacisku, ponieważ wywołuje on ból. Inni pacjenci natomiast preferują duży nacisk. Niektórzy pacjenci nie reagują dobrze na zbyt lekki nacisk, ponieważ wywołuje odczucie łaskotania i/lub uczucie podrażnienia skóry, nie docierając do tkanek położonych głębiej; inni z kolei reagują pozytywnie na lekką siłę nacisku. Zdarza się, że ci sami pacjenci preferują różną siłę nacisku w stosunku do różnych części ciała.Uciskając tkanki, palce terapeuty zagłębiają się w struktury tkankowe do momentu wyczucia oporu tkankowego. Opór tkankowy jest wyczuwalny w momencie, gdy tkanki sygnalizują zwiększony opór na nacisk wywierany przez palce terapeuty. Tkanki wywołujące opór to zwykle tkanki, które mają kluczowe znaczenie dla lokalizacji i oceny obszaru docelowego. Ważne jest więc, by nie ignorować tego oporu, ale dopasować siłę nacisku i skoncentrować badanie na tym właśnie obszarze. Dlatego też odpowiednia aplikacja siły nacisku w trakcie badania palpacyjnego umożliwia dotarcie do miejsc wrażliwych, a także precyzyjną ocenę tkanek wywołujących opór.

W przypadku gdy struktura jest zlokalizowana pod trzema warstwami tkanek, palpacja może być niemożliwa do wykonania bez zastosowania większej siły nacisku. Na przykład ocena mięśnia lędźwiowego większego w obrębie jamy brzuszno-miednicznej wymaga dużej siły nacisku. Nie oznacza to, że terapeuta powinien być brutalny, jednak zbyt słaby nacisk nie pozwoli na dotarcie do obszaru docelowego, a tym samym uniemożliwi jego prawidłową lokalizację i ocenę.W praktyce klinicznej brak możliwości precyzyjnej oceny stanu struktur tkankowych pacjenta z powodu konieczności zastosowania dużej siły nacisku, która może powodować przejściowy dyskomfort, uniemożliwia ocenę stanu zdrowia pacjenta.Mając to wszystko na uwadze, nie powinno się stosować większej siły, niż najmniejsza umożliwiająca dotarcie do określonych struktur tkankowych. Przykładowo, w palpacji nadkłykci kości ramiennej stosowanie dużej siły nacisku nie jest uzasadnione ze względu na powierzchowne umiejscowienie tych struktur. To samo odnosi się do cienkich, powierzchniowo położonych mięśni.

Jakość dotyku palpacyjnego.Należy zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt palpacji, jakim jest jakość dotyku palpacyjnego.Niezmiernie istotne jest, aby pacjent reagował na ten dotyk pozytywnie. Badanie palpacyjne należy przeprowadzać opuszkami palców, a nie ich końcówkami, czyli miejscem zetknięcia paznokcia i opuszki palca. Palpacja końcówkami palców wywołuje u pacjentów raczej nieprzyjemne uczucie „dziobania” niż dotykania.W celu nauczenia się palpacji można wykorzystać choćby jedno z najstarszych ćwiczeń.Należy umieścić włos pod kartką w książce, nie patrząc, gdzie dokładnie się znajduje. Z zamkniętymi oczami należy dotykać kartki w celu zlokalizowania włosa i określenia jego ułożenia.To samo ćwiczenie należy powtórzyć, umieszczając włos pod dwiema kartkami.Należy zwiększać liczbę kartek, pod którymi umieszczony jest włos, do momentu gdy odnalezienie go przestanie być możliwe. Przy kolejnych powtórzeniach tego samego ćwiczenia stopniowo zwiększy się liczba kartek, pod którymi umieszczony jest włos, a w rezultacie wzrośnie też wrażliwość naszych palców.Korzystne efekty daje zamknięcie oczu w czasie wykonywania palpacji. W ten sposób możliwe jest zablokowanie zewnętrznych bodźców i skoncentrowanie się na wizualizacji podskórnych struktur, po których przemieszczają się ręce. Im lepiej terapeuta jest w stanie wizualizować te struktury, tym dokładniej może je wyczuć, zarówno za pomocą rąk, jak i umysłuPalpacja jednak jest umiejętnością ruchową i jako taka może być opanowana jedynie za pośrednictwem ćwiczeń. Innymi słowy „palpacji nie można nauczyć się, czytając czy słuchając o niej; można się jej nauczyć jedynie przez jej wykonywanie”

Piśmiennictwo:

• Joseph E. Muscolino; Badanie palpacyjne układów mięśniowego i kostnego z uwzględnieniem punktów spustowych i strechingu.
• Redakcja wydania polskiego Zbigniew Śliwiński

Aplikacje dynamicznego plastrowania w leczeniu blizn i bliznowców

Kolagen jest białkiem leżącym głównie w drugiej warstwie naszej skóry. Uraz skóry, draśnięcie czy chirurgiczne jej przecięcie prowokuje uwalnianie kolagenu z drugiej warstwy do warstwy wierzchniej. A zatem blizny to głównie białka. Jest więc możliwe zmiękczenie starej blizny a tworzenie się twardych blizn jest możliwe do zatrzymania stosując odpowiedni ruch. Kluczem do zatrzymania się tworzenia bliznowców jest zmiękczanie kolagenu i nie dopuszczenie do jego przesuwania się ku wierzchnim warstwom. Prewencja bliznowców.  Rana powinna być wilgotna przez cały czas, by zapobiegać formowaniu się „strupa”. („Strupy” spowalniają proces gojenia się ). Jednakże zbyt duża wilgotność również jest szkodliwa dla tworzenia się właściwej blizny. Strup może utworzyć barierę jak uszny kolczyk. To powiększa odległość miedzy tkankami, i może opóźniać zdrowienie tkanek. Lekki ucisk rany chroni przed przemieszczaniem się kolagenu ponad skórę w trakcie gojenia się rany. Kiedy skóra jest zrośnięta, można rozpocząć delikatny masaż oddziaływujący  na obszar. Ruchy kołowe 15-30 sekund kilka razy dziennie. Nie pocieramy skóry tylko delikatnie poruszamy skórę i  tkankę leżącą u podstaw. Redukcja blizny. Blizna jest jak góra lodowa. Widzimy tylko jej powierzchniową część, znacznie większa część jest pod wodą. Zdarzają się zmiany w strukturze kolagenu. Dotyczy to jej formy i ilości. Jej ucisk w trakcie gojenia ułatwia odzyskanie  naturalnego koloru i kształtu. Blizny zmieniają się; od koloru czerwonego do bledszego, a czasami stają się płaskie. Blizny nie do leczenia. Blizna niezagojona z przedłużającym się stanem zapalnym jest nie do leczenia. Przerosła blizna to rozprzestrzeniająca się ku górze masa kolagenu, która pozostaje jednakże  w łożu oryginalnego zranienia. Koloid bliznowiec – rozprzestrzeniający się  kolagen poza oryginalnym zranieniem, oddziałuje na zdrową tkankę wokół i może tworzyć guzkowate formacje. Jedna rana  jedna blizna. Cel zabliźniania jest zamknięcie rany, którą formacja kolagenu nie rozróżnia między tkankami.

Zabliźniona tkanka może:

• przylegać do ścięgien
• przylegać do więzadeł
• przylegać do torebki stawowej
• może łączyć tkanki ze skórą
• nieleczone blizny mogą powodować przykurcze
• w wielu przypadkach, tak jak przy poparzeniach, mogąpowodować deformacje.